Birma należy do grupy II, czyli do kotów półdługowłosych. To średnio duży kot z długą, jedwabną sierścią, ale nigdy tak długą i gęstą kotów perskich. Waga dojrzałego kota waha się między 2,5 a 4,5kg. Kocur jest masywniejszy, może osiągnąć wagę aż 5kg. Birmy dojrzałe płciowo są w wieku 18-tu miesięcy, ale na ich całkowity rozwój psychiczno – fizyczny musimy poczekać aż do 4 roku życia.

Rasa Birma uznana jest przez organizacje FIFé, GCCF, CFA, WCF i TICA.

Głowa

Głowa kota birmańskiego ma kształt trójkąta równoramiennego z zaokrąglonymi kątami, przy czym powinna być nieco dłuższa niż szersza. Idealny stosunek jest jak 5:4. Lekko wypukłe czoło staje się przed uszami płaskie, policzki są zaokrąglone, podbródek zaś wyraźnie zaznaczony. Generalnie głowa powinna być proporcjonalna i symetryczna. Nie może przypominać głowy kota perskiego czy syjamskiego.

Nos

Tzw. „rzymski nos“- średniej długości i równomiernie szeroki nos jest u nasady nieco wklęsły, lecz zagłębienie to nie może mieć charakteru “stopu”.

Broda

Silna, trochę zaokrąglona i wyrazista.

Oczy

 Lekko owalne; nie mogą być ani trochę okrągłe, ani zbyt migdałowe. Umieszczone w linii prostej, lekko ukośne (zewnętrzny róg ma być umieszczony wyżej niż wewnętrzny), nie mogą być zbyt blisko nosa. Podaje się, że odległość między oczami powinna być minimalnie długości jednego oka. W przypadku gdy jest nieco większa, sprawia to jednak korzystniejsze wrażenie. Spojrzenie Birmy powinno być przyjazne. Barwa oczu musi być wyraźnie błękitna. Za idealną uważa się barwa szafiru. Bierze się pod uwagę całkowite zabarwienie Birmy. Im jest ciemniejsze, tym ciemniejszą powinny mieć barwę oczu. Zatem najciemniejsze oczy będą miały koty jasnobrązowe, zaś najjaśniejsze będą u kremowych. Kolor oczu kociąt jest zazwyczaj jaśniejszy niż u dorosłych. “Orientalne spojrzenie” lub nawet lekki zez są poważnymi wadami, których jednak prawie się już nie spotyka u dzisiejszych rodów hodowlanych. 

Uszy

Ułożone daleko od siebie, raczej małe, zaokrąglone, skierowane na boki. Muszą być w harmonii z całościowym układem głowy. Ewentualna sierść na końcach małżowiny, jak na przykład u maine coon, nie jest pożądana i należy ją usuwać. Zaokrąglone na wierzchołkach małżowiny uszne są nieco dłuższe niż szersze i u nasady rozwarte. Nie mogą być osadzone zbyt nisko.

Ciało 

Silne, średnio ciężkie, lekko wydłużone. W ruchu musi być pełne wdzięku.

Nogi

Krótkie, silne, pewne. Długie bądź też za cienkie nogi nie są pożądanymi cechami. Łapy są okrągłe, zakończone śnieżno-białymi skarpetami. Biały kolor na łapach powinien być symetryczny. Skarpety na przednich nogach powinny być równo zakończone, nie mogą sięgać do górnej części łap. Znaki na tylnych nogach powinny sięgać tylnej części łokci. Na tylnych kończynach wyraźna biała barwa tworzy tzw. ostrogi, które mają kształt odwróconego V i pokrywają do 1/3 lub 1/2 stopy. Barwa poduszek łap może być różowa albo zmieszana z barwą oznaczenia

Ogon

Średnio długi, z długą sierścią, zwinny i równomiernie zabarwiony, dosięga nawet ramion. Załamania na ogonie są wyraźną wadą. Ogon powinien być noszony dumnie wyprostowany, tworząc chochol. Powinien być w całkowitej harmonii z ciałem Birmy.Puszysty ogon nie powinien być zbyt długi. Ogon idealnej długości zgięty ku przodowi nie powinien sięgać poza łopatkę.

Sierść

Futro jest półdługie lub długie, przy czym na piersi i brzuchu jest dłuższe niż na grzbiecie. Miękkich włosów podszycia jest niewiele, tak że silniejsze i jedwabiste włosy okrywowe mogą wyglądać powiewnie. Dobre futro kota birmańskiego ani ściśle nie przylega do ciała, ani wyraźnie od niego nie odstaje. Każdy kot birmański musi mieć na szyi kołnierz i “portki” na tylnych kończynach. Kołnierz bywa u kociąt niewidoczny. Birmy, tak jak wszystkie półdługowłose koty, letnią sierść mają krótszą, a zimową dłuższą.

Oznaczenia

Hodowcy kotów birmańskich mają pewne kłopoty z oznakami, które muszą być utrzymane w ściśle ustalonych wzajemnych proporcjach. Oznaki na głowie, uszach, kończynach i ogonie muszą być tego samego koloru i nie mogą mieć plam ani cieni. Wszystkie włosy powinny być całkowicie zabarwione na kolor oznak swojej odmiany i nie mogą mieć plam ani cieni. Również obramowanie oczu i warg musi być utrzymane w jednolitym kolorze stosownym do koloru oznak. 

Oznaki są cechami rozpoznawczymi kotów birmańskich. Oznaki na przednich kończynach nazywane są “rękawiczkami”, na tylnych – “butami” i “ostrogami”. Rękawiczki muszą być symetrycznie rozmieszczone na obu łapach, przy czym biały kolor powinien się kończyć w prostej linii na stawach między kośćmi palców a kośćmi śródręcza. Wady w postaci barwnych plam na białych częściach futra, niesymetrycznego rozmieszczenia koloru białego lub występowanie białego na tylnej stronie kończyn uniemożliwiają uzyskanie wysokich ocen na wystawach. Obarczonych nimi kotów nie wykluczają jednak automatycznie z hodowli.

Białe buty na przedniej stronie tylnych kończyn muszą być symetryczne i sięgać co najmniej do stawów między kośćmi palców a kośćmi śródstopia. Na tylnej stronie tylnych kończyn biały kolor tworzy na podeszwie klinowaty pasek ostro zakończony tuż przed kością stępu. Te “ostrogi” także muszą być symetryczne. Ostrogi niesymetryczne lub tępo zakończone są uważane za duże wady. Kolor okrywy włosowej powinien być u wszystkich odmian barwnych jak najjaśniejszy, przy czym trzeba przyznać, że koty z oznakami niebieskimi, liliowymi i czekoladowymi, a także niedawno wyhodowane z oznakami rudymi, mają zdecydowanie jaśniejsze futro niż na przykład koty z tradycyjnymi oznakami ciemnobrązowymi. W wypadkach wątpliwych w każdej odmianie barwnej zawsze wyżej jest oceniany kot jaśniejszy. Lekkich cieniowań nigdy nie uda się całkowicie uniknąć w hodowli kotów z oznakami i można je zaakceptować tylko wtedy, gdy są równomiernie rozmieszczone. Kontrast tła w stosunku do oznak musi być wyraźny.

Źródła: http://www.birmacat.cz   http://www.birmanski.koty.tasdj.pl/